Iļ sīe āiga Otokar sai sodāväggõ, tuļ Kuolkõ aigõ un pids mōdõ lekš Mustānum nīnsõ lōpitaid piezā iznītsiņțõm. Pūold lōpitaid voļțõ nuolǟnõd mō pǟl lōpõm, neiku set piški daļa voļtõ, kis apsōrgist nīntõ un von Trommõltõ. Otokar nuovodlõz eņtš zōldatõdõks, iejetīz sadā zōldatõ ulzõ vǟrõd tagān, laz uzpaššõ (!) , ku näntõn äb uzbrūkõst sǟlga tagān ne lōpitaid, kis voļțõ lōpõmõz pǟl izlǟnõd. Otokar īž nuoiekiz iļ mīn kōrandõ, nuotapīz vǟrõd vakțõ, atklõkšiz vǟridi eņtš zōldatõdõn. Siz amād lekšta paļļõd mȭkõdõks nīnõ, sǟl īrgõz tulīt sūr taplõmõz märā. Lōpitaid pidistõ vastõ neiku louvõd, bet Otokarõn voļ ju sūr pōrsvara un ka amād dūšigõd un nuorūdiņțõd mied. Iļ sīe āiga koņtš Otokar aliz tōžõs taplõz, illõ von Trommõl eņtš naizõks ististõ tidār jūs, kis vēl kui tīera iz ūo. Von Trommõl iekūldõn mȭkad (!) märrõun ourõmõst, kis tulāb pids strepidi ilzõ [?] ta tȭmbõz mȭka sāina pǟld mōzõ un ailõz tubāst ulzõ. Alvīn un jemā kil pōlist un Alvīn akiz käddõ vizzõ un iz tō izzõ laskõ tubāst ulzõ, sīest ku ta tiediz, ku se um Otokar. Bet izā iz ūo nuopidtõb un ailõz ulzõ sǟl (!) , kus taplistõ. Alvīnõn ei sidām nämierigõks, ta iekiz lovāld ulzõ un līdz ku ta attei uks vāldiņ, ta neiz, ku Otokar nustāb mȭka un raļļõb izān pǟ mōzõ. Alvīn pagībõz. Iļ sīe āiga Otokar satapīz lōpitaiḑi nīnsõ un ne zōldatõd, kis vǟrõd tagān eitõ, satapist nēḑi lōpitaiḑi, kis tuļțõ lōpimist kuodāj. Ku amād lōpitaid voļțõ iznītsiņțõd, Otokar lekš Alvīn tubbõ un pōliz Alvīntõ pa-nāizõks, bet Alvīn kītiz: “Ma vȯļ amūstõz sinnõs un sin jedst ma um jellõn, bet neiku sa eņtš antõ sõnā un zvērõst mūrdist un tapist min izā mōzõ, ma äb või sin nāizõks vōlda, koņtš ma kuolõb. Pierrõ kuolõmõt sa mīnda võid sōdõ, bet jedsõ äb.” Otokar kil izskaidõrtõz, ku ja ta äb vȯlks täm izzõ (~izā) jarā tappõn, siz täm izā vȯlks tǟnda mōzõ tappõn, bet Alvīn ei eņtš jūr un Otokarõn voļ lēmõst lǟlam sidāmõks jarā. Bet vēl ju lǟlam sidāmõks ei Alvīn, siest ku ta atsōtiz Otokartõ, kienta ta mīļiņțiz emīņț ku eņtš jengõ. Otokar aizlekš kuodāj un iestōjiz pa mierflot kapteinõks un dēņiz sǟl. Alvīn eņtš jemāks aizbroutšintõ Rīgõ jelām un pidist ēņtšta ilzõ käd-tiekõks. Ku Otokar sai kūltõ, ku Alvīn um Rīgõs, ta votšiz ilzõ un lekš vēl ikškõrd eņtš vȯnnõ kōļõm un Alvīntõ piepōlam. Ku ta piezvaņiz sīe kod jūr, kus Alvīn jemāks jelist, tämmõn ukši attei ikš vanā prost nai, un ku ta eņtš kizzõmõz jeddõ paņ Alvīn tagān, vanā nai kītiz, ku preilõn äb pievõtā mitītõ un um rujā kuolõmõz pǟl. Otokar arvarrõ lekš sillõ. Alvīn jemā tǟnda savõtiz kīlmad sõnādõks, bet ku Otokar pōliz andõks, siz ta pieāndiz un lekš vaņtļõm, mis tidār tieb. Kualvīn kūliz, ku Otokar attund siz gībiz jarā. Jemā ailõz tubāst ulzõ, ku Alvīn un paldīņ jarā kuolõn. Otokar nei ūškast jamstõd iekiz ilzõ, ieailõz Alvīn tubbõ, lāngiz tämmõn pǟlõ un īrgi räukõ nei kibḑistõz, ku brīnõm vȯļ jemān siedā kūldõ. Nei Otokar pīliz mingõz stuņḑ Alvīn rīndad pǟl un butšiņțõz tǟnda, koņtš Alvīn attei sīlmad, apakiz Otokartõ, nuobutšiņțõz tǟnda un kītiz: “Min ārmaz drougõz, ma nuozvēriz, ku ma kuolõmõst sōņi äb lǟ sinnõn nāizõks, bet neiku ma vȯļ ni nuokuolõn un sa mīnda nustist pierrõ nōvõ ilzõ, siz ni man um sinnõn amā eņtš tuoiz igā, koņtš ma jelāb. Kis võib Otokar vonnõ izkītõ un izkēratõ, siedā jegā īdõn eņtšõn um samuoštamõst. Nei Otokar sai Alvīnõ pa-nāizõks, un ja ne äb uotõ jarā kuolõnd, siz ne vēl paldīņ jelābõd vondzist, koņtš kuolõbõd. Un ja min armõd luggijid siedā äb uskõt, siz ma pōlab väggi: ligid Mustānum killõ, sǟl tēg vēl liedatõ vanād nīn mīrõd īd kȭnka sillõ (!) .” Kr 56
