Un se perimies um vond mitlõn ka nei-īž un se perimies um vond jedsõ nolǟnd sie püva-kuoda jūr äb ku se perinai un siepierast ne molmõd sǟl āt. Un se perimiez nǟb sieda perināista zǟl. Un ku ne ni atõ lǟnõd kuodai pierrõ kātõ-tuoista, at mitlõnõd, ku ne at īdtoiz nāvõ nǟnõd, siz ne at irgõnd jellõ nei juvist, kui juvist mitikš äb no jellõn… L-186 (330) Iļ sie Kristap mingiz legenda ma uob kūlõn, bet ma uob jara u’nnõn. Ta voļ kandõn vägi jennõ roušti iļ Dougav soda āigal. Ta (u) m Pästai āigaļi vond. Un siz ikš piški läpš um vond ama pe’rri, poiški. Un sie ta (u) m ama periz vīnd i’ļ. Un se (u) m nei lǟlamõks iend pierrõ, kui se (u) m täm pīkstõn puojõ un ta (u) m upandõn järandiz, sūr Kristap. Un siepierast tämmõn um se pieminekļi sīņ Rīgõ pandõd. Un se piški poiški um vond Pästai. Nei min akurat ikš kītiz, vana Jaņi iza nei min kītiz. Siz ta um uttõn, se Pästai um uttõn täm eņtšõn, mikš ta (u) m pa jennõ juvvõ tiend sie rouvvõn. Se (u) m īdõks-kimdõ āigast taggižpēḑõn, ku se nei um kūldõd. L-187 (331) Kure un jumal at kubš jelanõd īd strēk. Ama jeds kievad ne at pistanõd mānagri. Nei at vägi juvad drougõd vonnõd molmõd. Ne āt vankļond, kui knaššõd vārdõd kazabõd. Jumal ki’zzõn kuŗe käds: “Kust sa utad, u pǟldõ aga aga aldõ?” Kure vankļõn, ku vägi knaššõd vārdud āt. Ta kītiž jumalõn: “Tämāigast ma utab pǟldõst.” Un kure sai vārdud un jumalõn eiti mānagrõd aldõ.