»Ants, siedā ma kil si’nstõ i’z vȯ’dlõ, » kītiz Di’drõk. »Sõbrā sõ’brõ kunāid ä’b u’n. – Kui knaššõ si’n vīmbad ja sūrd liestād kuodās kuijõbõd, » kītiz Di’drõk, pistõs pǟ kuodā uks va’izõ. »Mi’nnõn ī’d-tuoiz ūomõg vȯ’ļ jõvīst ka’ļḑi, » kītiz Ants, »ja se u’m mi’nnõn ka sūr vȯņ. Ma vīb nänt tõrgõ ja ī’d jagū ka mõtsāizānd jemāndõn ja vȯstāb eņtš lǭja tā’giž.» »Vȯstād eņtš lǭja tǭgiž? Või sa mīžt eņtš lǭja jarā? Mingizt jämp a’žžõ sa ūod tī’end!» »Se u’m tuo’ž, » kītiz Ants. Ma vȯ’ļ pīkstõt siedā tī’emõ, – i’z ūo rǭ’dõ lēba vȯstõb. Ne’i ma e’žmõks mīž jarā eņtš kabātkīela skēḑõd, si’z ānkarkieud ja perīzõks eņtš piškīz kievām loḑā. Bet ma pakānd vȯstāb tikkiž tegīž tā’giž.» »Ants.» kītiz Di’drõk, »ma āndab si’nnõn eņtš loḑā. Se ki’l u’m rǭz murdtõt: ikš pārdaz pūtõb ja ǭd va’dmõl jūsõ āt rǭz kȭrdad irrõnd, bet ikštõz ma tä’m āndab si’nnõn. Ma arrõb, ku si’z u’m mi’n pūolstõ kil sūr pǟgiņ si’nnõn ä’bțõt. Ro’vz kil mõtlõbõd, ku se ä’b ūo kovālstiz ne’i eņtyš vīļa jarā ja’ggõ, bet minā ä’b ūo ne’i nǟlga. Ma arrõb, ku e, ntš sõbrān midēgõst andõ u’m amā jõvā tīe sõbrād va’ilõ. – Ma sai eņtšõn ūd loḑā. Ne’i nǟ, vȯ’l set sa ilmõ mu’rtõ, ma āndab si’nnõn eņtš loḑā.»