Īr vermliņkizõks attõ ki’llõnd voddiri (~voddõŗi) pūol pǟl. Bet ku um tund si’gž, ni attõ võttõnd eņtš vīļa jarā. Bet ku ne attõ ja’ggõnd, siz um vȯnd ikš voddõr-groudõz emiț äb ku pūoļ. Bet ni ne attõ nõ’utõnd, mis tīeb. Vermliņki um kītõn, ku um nustāmõst sodā. Un ni um vermliņki kutsõn amḑi līndidi (~amād līndõd) , mis jelābõd i’llõ gaisõs. Īr um sakutsõn amḑi zvēridi, mis mō pǟl jelābõd. Un siz um irgõn sodā. Un siz um ikš kotkānõz un ikš louv ku’bbõ sa’ddõnd. Louv um sakīskõn kotkānõ, un siz um īr sōnd pēļiz-kä’d. Siz um kotkānõz lǟnd kestar jūr un um kītõn kestārõn, laz pang seļļõz kūožõ, kus mitikš ka äb tīeda. Kestār um mõtlõn, kus ma panāb. Bet tämmõn rabāgõn (~rabā’gõn) mielõ, ku tä’mmõn um sūr tīņ, ku pa’nmõst sīņõ. Ni ta um pand kotkānõ tīņõ. Un ku um sōnd tīerrõks, siz kotkānõz um kītõn kestārõn, ku ni ne lǟbõd. Bet kestār um kītõn kotkānõn, ku ta äb või nei lǟdõ, ku tämmõn um ki’zzõmõst päp kä’dst. Siz kotkānõz um kītõn kestārõn, ku tämmõn um lēmõst tulīt päp jūr. Nei kestār um võttõn eņtš jõvād ō’rõnd sälgõ un lǟnd päp jūr un kītõn, voi ta võiks lǟ’d, īņõ kotkānõn īd kabāl. Päp äb ūo tōnd laskõ äb’iț, bet ku kestār neijennõ um pa’llõn, siz ta um laskõn ka, laz ta läkkõ īņõ. Nei ta um tund kuodāj, un ne attõ lǟnõd kōdskiņ kotkānõks. Kotkānõz um võttõn kestār eņtš tībõd pǟl um lindõn jeds-pēḑõn. Ku ne attõ sōnõd īd pilsǟt jūr, siz kotkānõz um kītõn kestārõn, laz ta läkkõ tǟnõ tõrg pǟlõ un täsā ta līedab īd neitst räukõs kǟ’mõ un sukā-vakā kä’d pǟl. Un laz ki’zzõg: mis sa rǟkõd? Nei kestār um lǟnd. Un um vȯnd nei, ku kotkānõz um vȯnd kītõn. Kestār um pielǟnd jūrõ un um ki’zzõn: “Mis sa rǟkõd?” Neitst um kītõn, ku täm ve’ļ um soddõl lǟnd un äb ūo emiț attund. Kestār um kītõn, laz āndag tämmõn sīe suka-vaka, ku ta siz pakītõb. Neitst um kītõn: “Ve’ļ min um zǟl, bet suka-vaka um vel ju zǟl.” Un äb ūo andõn. Un kestār um lǟnd ju kougõn jedspēḑõn un astõn eņtš kotkānõn sälgõ. Un kotkānõz um vīnd je’dspēḑõn tuoiz pilsǟt jūrõ un kītõn, laz läk tõrg pǟl un ku sǟl līb tegīž neitst un laz neiīž ki’zzõg ku sīe ežmõz kä’dst. Un se neitst um atkītõn neiīž ku se ežmi. Un nei kestār um tund tāgiž un astõn eņtš kotkānõn sälgõ, un kotkānõz um lindõn kolmõz pilsǟt jūrõ. Kotkānõz um kītõn kestārõn, laz ta läkkõ tegīž šīņõ tõrg pǟl, kis sǟl līb tegīž ikš neitst, suka-vaka kä’d-vards. Kestār um lǟnd un um nǟnd, ku um vȯnd nei, kui kotkānõz um kītõn. Un kestār um ki’zzõn: “Mis sinā nūoŗ neitst rǟkõd?” Neitst um kītõn: “Kui siz äb – min ve’ļ lekš ka soddõl un amād tuļțõ tāgiž un min veļ set ku äb.” Kestār kītõz: “Ja sinā āndad minnõn sīe suka-vaka, siz minā kītõb, kus ta um.” Neitst um kītõn: “Suka-vaka kil um zǟl, bet veļ min um vēl ju zǟl.” Nei neitst um andõn eņtš suka-vaka kestārõn. Nei kestār um vīnd neitst sīņõ, kus um vȯnd se kotkānõz. Un se kotkānõz um sōnd ēņtšta pa rištīngõks un um jellõn jedspēḑõn.