Pr 45 Pȯis pa-vī́lkatõksõks. Ikš perīmīez, tämā (u) m rīļõn, ku täm pȯis um lāška. Jegā reid perīmīez īeb kuodāj lōda jūr, vel paļļõd jālgadõks, un pȯis rūoikõb mõtsõ neiku, bet sōb mõtsõ – perīmīez mõtsās je’dsõ. Bet ni ta ī’d ūomõg īeb vaņțļõm: kui se nei võib vȱlda, kui ta sōb je’ddõ? Nä, ta īeb vȯdlõm täpand tagā. Un tämā nǟb, ku perīmīez tulāb tubāst u’ldzõ un ni, kus sigād attõ nei nuotingõnd, lǟb sīnõ, ējtab iļ pǟ un ni (u) m vīlkatõks vaļmõz un ni panāb jedspēḑõn. Un ni ka pȯis neiī́ž, lǟb sīņõ un tīeb neiī́ž. Bet ni (u) m perīmīez ju rišting tegīž, mõtsās, bet pȯis aizailõb, mittõ midāgõd äb tīeda, mis ni (u) m tīemõst, ni (u) m suižnō’gõ sǟlgas.