Strēk āiga pierāst päp um attund, sūr kūldakoț sǟlga pǟl. Isvieddõn vel jõvist päppõ pids trepidi, siz vieddõn pivāst-kuodāst ulzõ päp-moizõ pūol. Päp pigā um jarā uppõn (!) : sū um tikkiž vietā täuž vȯnd. Sigād urikšõnd. Vīrtša briesmõg smirdõn. Õbbist at irikšõnd. Lambõd räukõnd. Ni um drīz vȯnd ūomõg ka. Neitst um tund niemõdi lipšam. Tiend taļ uks vāldiņ. Mõtlõn, ku päp kievām-mielkõks um iend. Kievā-mēļi? Kus touviš tēg ūotõ? Niemõd-taļ jūsõ! Täsā ma kim kõrd iļ pǟva kǟb.” Päppõn nei ka saddõnd neiku zvīņõd sīlmad pǟld jarā, irgõn vaņtļõ immar un nǟnd, ku rikțig um īž-eņtš niemõd-taļ jūs. Ni um päp kil sōnd aru, ku se um tikkiž Ans pietuks. Neitsõst vel midegõst äb vȯlks vond: ta um kōļõn ju tǟnda pǟgiņ kõrd.