Īd izāndõn ibbizt at īenõd ītõ kabāl jūo vōjlizõks un jūo švakkõks. Izānd um brīḑõn pȯisõ, mikš ta äb kūop ibīži, neiku pietulāb. Ku ni pȯis sīe um notīend, siz ta um ȭdõg lǟnd vakțõm, võttõn luktār mantõl alā un vȯdlõn, mis ni līb. Rōz āiga pierrõ ibbizt at irgõnd tempõ pids mōdõ un irīkšõ. Pȯid ni um tõmbõn luktār mantõl aldõ ulzõ un irgõn vȯtšõ pids pīedrõbt, või midēd äb līeda vȭrõst. Un pīedrõbs um vȯnd ikš ärk. Ūoņžõl ta um nǟnd izānt īd jālgaks. Izānd um kītõn: “Mikš sinā nei teid?” Pȯis um kītõn vastõ: “Mikš siz sinā nei teid? Või minā siz tīediz, mis se vȯļ!” Se izānd um kǟnd pa pāinaks eņtš ibbiztõn pǟlõ. Se um vȯnd tämmõn sūr opātõks. Ta äb ūo mittõ kunāgõst emīņ jelāiḑi kǟnd mūotšõs. Sīest āigast ibbizt at īenõd līebizõks un jõvāks.