Kure un jumal at kubš jelanõd īd strēk. Ama jeds kievad ne at pistanõd mānagri. Nei at vägi juvad drougõd vonnõd molmõd. Ne āt vankļond, kui knaššõd vārdõd kazabõd. Jumal ki’zzõn kuŗe käds: “Kust sa utad, u pǟldõ aga aga aldõ?” Kure vankļõn, ku vägi knaššõd vārdud āt. Ta kītiž jumalõn: “Tämāigast ma utab pǟldõst.” Un kure sai vārdud un jumalõn eiti mānagrõd aldõ. Toiz āigast täiz ne at sarikandõnd un kīlanõd vodrõst. Ni vodrõz um vägi knaš ka’zzõn. Kure (u) m mitlõn, ta (u) m tādõn jumalt piepjettõ, nei ta (u) m mitlõn: “Ni ma midagid äb sǟd, kust utab. Ku tulub si’gž, siz ma utab aldõ, laž-jumalõn iegõ ne vārdud, mis at pǟlõ.” Nu, un jumal um nītõn mā’väge jennõ vodrõst un kuern aldõ ne rugaid ienõd. Kui knaššõ ta līb piepjettõn tuoista. Sie ma uob kūlõn iza-izist. Un ni jumal um tiend voltõ un kutsõn kuŗe ka juom. Un kure (u) m nei jära juobõn, ku äb uo nuolǟnd kodai. Uoņdžõl ta (u) m virgõn un notiennõn jumalõn iļ täm juva sidam un tījtõn ka tiedõ voltõ un pallõ jumalt juom. Nu, un kure ni (u) m tiend nēšti rugajišt voltõ. Un kutsõn, laž jumal ni läk vankļõm, ku ta tieb sieda vo’ltõ. vo’ltõ. Un smeļļõn rakkõks bāļast sieda missõ un andõn, laž jumal juog. Jumal um nǟnd, ku kuŗe (u) m nei mu’ļki, un uttõn sie rak un pand kuŗen iļ pǟ neiku rak poḑiks. Kuŗe prietsõn īž, vond lušting, ku se missõz um nei veggi, mis siz se vollõ ī’ž vel äb tie. Un jumal lǟnd jeds-peḑi – mis vel seļļiz muļkizõks jo kōgaz vuib irgõ. Un ni ne nei vel paldiņ et sies ienaids.