Va’ņšti sīds pids rānda-kīnkidi at lǟnõd nītõd un tarād. Un siz um īd perī-mīen ne tarād jegā īe at sānõd jarā kaitstõd – un se um vond vanā Däviņ perī-mīen. Un siz ta um vakţõn. Un siz ta īd ūomug um sānd kä’ddõ, ku sǟl um kaitsõn nēḑi nīemidi knaš neitst pitkād vī’rizt ibūkstõks un tikkiž siņņizt nīemõd at vonnõd. Un siz ta um kīlõn ne nīemõd jarā, ajjõn kuodāj. Se neitst um väggi pallõn, algõ nänt nīemõd vutāg tämmõn järā, bet ta äb ūo kūlõn un ajjõn kuodāj. Se neitst um kītõn: “Nu, vodlõ, äb sinnõn li nītõ, äb ta’rrõ jembit!” Un siz um nūzõn selli briesmõg mie’rri tōvaz, ku um ajjõn tikkiž sīe jūgõ mierst ilz un mattõn tikkiž nänt tarād un nītõd jūgõ alā. Un siz sīe-pierāst paldīņ at ne paļļõd jūgõ kīnkad. Un sīest ne siņņizt nīemõd paldiž passouļ pǟlõ vel voļļid – vanā Däviņ voļ nänt perī-mīedõn jegā īdõn īd nīem andõn (īdõks nīemõ vond) . Un se māŗi-neitst um mierrõ tāgiž lǟnd. Ta um lǟnd väggi räukõs tāgiž.
