»Di’drõk piški pūoga u’m sa’ddõn re’ḑḑõlst mǭ’zõ ja ra’bbõn ēņtšta vä’ggi jarā, ja Di’drõk pǭlab, la’z tēd ildīņ tulgõd.» »Jõvīst u’m!» kītiz doktār, pa’ņ sa’ddõltõm eņtš ibīz, viedīz pitkād sǭpkõd jalgõ, tu’ļ luktār kä’ds tubāst ulz ja ratstīz Di’drõk kuo’d pūolõ. Piški Ants lekš jaļgi vie’ddõs tä’mmõn tagān, bet i’z pä’z doktārõn īņõz. Sadīz sūr vī’mõ ja tōvaz īrgiz pū’gõ ī’dstī’d jemīņ. Piški Ants i’z nǟ jemīņ, kus ta lǟ’b. Perīzõks ta kǭ’tiz riek jarā ja tu’ļ sū’ozõ ulzõ. Se vȯ’ļ vä’ggi irmzi kūož. Sǟ’l vȯ’ļ pǟgiņ tõ’vḑi, drä’ggiņi ōkidi. Ja – piški Ants lekš ka sǟ’lõ ukkõ. Tuoiz pǟvan kǭŗapāinõd līedizt tä’m jarā upāndõn ī’dsõ seļļis ouksõ. Kilā ro’vzt vīžtõ Ants kūolõn lejā tä’m eņtš kuodāj. Piški Ants vȯ’ļ ne’i tundtõb, ku matūkst pǟlõ ja ka kālmad pǟlõ, ku tǟnda matīz, vȯ’ļ amā kilā. Di’drõk pidīz ēņtšta amā le’žgõl kiršt tagān. »Ne’i ku minā vȯ’ļ tä’m amā jõvā sõbrā, » ta kītiz, si’z u’m sieldõ, ku mi’nnõn u’m ka vȯ’lmõst e’žmis kūožõs. Ne’i ta ukūstiz lekš amād matūks ro’vztõn amā je’dsõ, lǭt a’m sǟlgas ja ī’dstī’d sūr kērabiz nanāǭ’rõnõks siļmšti kīņḑiļi pū’stõs.