Ikškõrd, ku Indrõk tegīž nei libštiz izā sōpkõdõks pids lum vōdõzt riekaigās, lekš sǟld pidīz vȭrõz kilāmīez. Nagrõs vaņtlõs Indrõk pǟl ta kītiz: “Sōpkõd, kus tēg sīe pȯis vītõ?” Indrõk iz sō arū, mis seļļizt sõnād tǟntõbõd. Lekš tubbõ ja kizīz jemā kädst. Jemā sēļțiz: “Ku pȯis um väggõ piški ja sōpkõd āt väggõ sūrd, siz nägțõb nei, nemē sōpkõd kǟkst pȯisõks, agā agā mittõ pȯis sōpkõdõks. Sīepierāst se kilāmīez nei kītiz.” “No nei ul ju se ažā äb ūo!” mõtlīz Indrõk ja lekš ūdpǟl ulzõ. Kei vaildõ ka riekaigās lum vōdõ pǟl. Aga Aga ku neiz kougõnd mingizt vȭrõzt tulm, siz libštīz ta jubā aigstiz kōrandõl, vaŗŗõl. “Kis nēḑi tīedab, irgõbõd tegīž āmbaztõ!” sēļțiz ta pierāst jemān.
