Agā Agā – o ädā! Ta iz līeda emīņ oukõ, kust ta vȯļ sizzõl tund. Kil ta īekiz immõrkouți, kil vȯtšīz, agā agā oukõ sīegid iz līeda. Murāgõl immõrkouți nūškõs ta pugīz īd sūrd līedõdõks nōțõ alā. Ni ta kūliz, kui kõzzi kōrandpiņ, killõld ležgõl, eņtš skēḑidi tõmbõs giļžtiz ja nõržõs utīz. Sǟlīž libštiz midāgid leb ȭg ja ōŗiz irmziz īelkõks: “Uhū, uhū!” - “Ku ne mīnda nǟbõd, siz um min tutkām, ” mõtlīz irmstõ kõpspȯis ja veržiz amā lejā jūs. Täs ta kūliz ōbiļnurm pūold vāgižt nutāmiz: “Pūoga, min ārmaz pūoga!” - “Se um ju jemā!” mõtlīz kõpspȯis rīemlõs ja nutīz vastõ: “Täs ma ūob, jõvā jemā, täs tarās ma ūob!” Jemā kūliz siedā ildīņ, līediz pakānd ouk, kust pūoga vȯļ sizzõl puggõn, ja siz īekizt ne mȯlmõd mõtsā pūol. Agā Agā ku ne jōdizt kuod ležgõl, neiz kõpspȯis pȭzõ kilgs midāgid mustõ vȯdlõmõs. “Kilāb se um izā, ” mõtlīz pȯis irmkõks. Ja izā ka ta vȯļ. Ta võtīz pȯis kūorad jūs vizzõ ja viedīz pȭzõd sillõ. Sǟl āndiz ta tämmõn käpāks mingizt napsād ja kītiz: sinā äbkūldzi pȯlākõz!”
