Mi’n vanāǟma, se’m ve’l Nabāl jǭras eitõn lǟmatõkši. aigāmǭlõ lǟ’dõ i’ļa’rrõ lǟ’dõ i’ļļõ lǟ’dõ irgõ lǟ’dõ jarā lǟ’dõ je’ddõpē’ḑõn lǟ’dõ jedspē’ņ lǟ’dõ kõrdõl lǟ’dõ le’bbõ lǟ’dõ mī’elõ lǟ’dõ no’vvõmizõl lǟ’dõ pi’ddõz lǟ’dõ riek pǟl lǟ’dõ ukkõ lǟ’dõ ulzõ lǟ’dõ vastõ lǟ’dõ Lǟ’m! Li je’dspē’ḑõn! La’z ta läkkõ, kus kuŗē tǟnda tȭmbõg. Lǟ’b, kus tūļ vīb. Ma i’z lǟ’ i’z sīņõ, i’z tǟnõ. Ma lǟ’b jālgiņ (~ eņtš jālgadõks) . Sa ne’i lǟ’d ne’iku pi’ds vietā. Ta ne’i lekš, ku tu’ļ tǟnda kitāks. Lä’bõd ne’iku kūrgõd ī’d tuoizõn tagānõ. Ta u’m eņtš āiga jarā je’llõn, kītiztõ, ku lekš je’dspē’ḑõn. Ta lǟ’b va’nnõ riekkõ ī’dstī’d. Tä’mmõn ī’dtõkabāl lekš se a’b ullõ ja si’z ta pa’ņ lē’tšõd si’zzõl tegīž. Se lǟ’b ne’iku su’d kurkõ. Ta u’m lǟ’nd i’ļ kä’d. Ne’i se lekš ī’dstī’d. Pivā lǟ’b je’ddõpē’ḑõn amā īe ūomõg sǭņõz. Või se riek lǟ’b Dūoņigõ? tīe, mis lǟ’b Kievāmstiz lǟ’b ne’iku mǟngab. Sī’ezõ rīstõ lǟ’b kakš lītõrt. Lāmbaz ī’žeņtšõks lǟ’b. Tämpõ ma sai läbāndõkst si’nnõn kēratõ. kakškimdõ lattõ langõ vērbikšõ Sūrnõ’ggõlõn, ku pa’ņ villizt langõ pälõ, si’z rǭžki villiz lānga tutkām te’i kǭ’dkȭrdiņ. Langõ viedāb (~ panāb) nõ’ggõl tagān. Lānga pu’gtizt nõ’ggõlõn tagān.