Kl 11 Sõuvõ āina āigiz, ko rovz strōdõbõd mõtsās āina jūs, perīnai tūob strōdnikādõn lȭnagiži kīņ jūr – nīt vȯnd sǟl-ī’ž kōrand jūs ležgõl. Un ku ne at ne rovz amād lȭnagist nosīenõd, bet ni panbõd pǟva-sidamt ma’ggõm īd stuņḑ. No, un ne munt at no-ienõd maggõm, pȯis um vȯnd vel virgsõ. Un min perīnai panāb ka maggõm, bät pȯis nǟb, ku perīnaizõn tulāb vīri lind sūst ulz. Se lind izdāņtšõb immer sīe sū mingõz rōz un lǟb jedspēḑõn. Ni perīnai magūb. Bät äb ūo kōgiņ aigõ, ni se pȯis nūzõb ilz un kīerõb sīe perīnaizõn pǟ sīņ kus jālgad. No ni tulāb piški lind tāgiž, selliz strēk pierrõ. Ni se lind dāņtšõb sǟl, kus ne jālgad at, tšiukstõb un vȯtšūb siedā kuožõ, kus sōks si’llõ tāgiž. Ni se pȯis vodlõb īd strēk, ku se lind ni um izdaņtšõn jõvā strēk sǟl immer jālgad, ni se pȯis võtāb kīerõb perīnaizõn pǟ sīņ, kus jālgad at, – nei lind sūzõ si’llõ. Perīnai sōb tulīts virgõ, nūzõb ilz un lǟb sīe pȯisõn jūr un āndab kakš kõrd iļ kūora sīe pȯisõn, mikšpierāst ta nei tiend um. Pȯis kītõb nei: “Sīest ma sīe tei, ku sa kǟd passouļ niemidi immõr, sa ūod võ’llõ!” Kl 12
