Un ni (u) m se izā ni lǟnd – rouz at kītõnd laz ta läkkõ vaņțļõm seļļiz buŗāāŗštõd jūrõ (tūom) ainḑe. Un ni se izā um lǟ’nd. Vȯnd neijen naiži tubās, amād siedā brīnõnd, mingi rujā tämmõn ni u’m. Tämā, rujā, kītõn eņtš ve’ļļõn ne’i: „Li tīe vǟ’rõd vāldiņ, tōți paldī́ņ broutšõb kōrandõ!“ Un ve’ļ lǟb un rițțig – un vaņ šiedā ta ni (u) m tieuvdõn. Un ne at andõnd tämmõn nēḑi ainḑi jūodõ, mis se izā ni (u) m tūond. Ni ta nei istõn, ni ta kītõn nei: „Tulgõd vaņțļõm, mis sīest pizāroukstõ tulāb uldzõ, paldī́ņ tulāb uldzõ!“ Un ni set nǟnõd, ku seļļi mustā’ (!) nekā pizār, un ka’ddõn nei järā, ku mittõ äb ūo sōnõd nǟdõ, – vaņ še ni vȯļ še te’b, se buŗā. Un se neitst um sōnd tierrõks. Ne, mis attõ pandõd pids täpandidi un tōļõz tegīž, ne sōb nuttõd nuovālkad.