Ku vȯ’ļ tund kievād ja piški Ants īrgiz tegīž ve’jjõ, ja tegīž set jõvvõ turskõ, sīgõzt ja laššõ kūjizt kuodās, Di’drõk kītiz eņtš naizõn, ku ta lē’ji vaņțļõm piškīzt Antsõ. »Vȯi tōvaz, kui jõvā sid-am si’nnõn u’m!» nutīz nai, »sa ī’dstī’d mu’rtõd i’ļ munt. Võtā sūr vežā ka īņõ kalād pierāst!» Di’drõk viedīz pitkād sǭpkõd jalgõ, ja sūr vežā kä’dvards, lekš Ants jū’r. »Jõ’vvõ päuvõ ka, piški Ants!» kītiz Di’drõk. »Jõ’vvõ päuvõ», kītiz vastõ Ants, īedsõ paikõl vȭrta paikõm, ja īrgiz mu’idlõ. »Kui si’z si’nnõn ka tallõ lekš?» kizīz Di’drõk.