“Vanā vālda um amā līngaz ja až sugūb, ku um mōzõ sadāmõst, siz ta īeb ildīņ paikõl, ” sēļțiz rištizā pūoga Ans. Sīepierāst võtīz ka Alfrēd eņtšõn Vanā vālda. Set ku pūošid sait ibīztõn sälgõ, siz paņt ka ildīņ ailimiz vāldiņ. Tuoizt ratstīzt jeds ja Alfrēd Vanā vāldaks amā tagān. Tūļ ūgiz tämmõn pids kūoridi ja sidām all vȯļ nei, nemē sǟl vȯlks amā tijā. Ta pīkstiz jālga sǟrd vizāstiz ibīz kīlgõd jūr ja pidīz ēņtšta mȯlmõd kädūdõks lakād jūs vizās. Võib vȱlda, ku amā vȯlks vel vȯndzistiz lǟnd, až kērabi vāški äb vȯlks bēkõs aplōkast ulzõ riek pǟl ailõn. Vanā vālda kukīz sīest ja rabīz kilgõ. Alfrēd libštiz jedmõl kīlta ja siz sadīz ibīz sǟlgast mōzõ. Vīeriz nemē spūoļ pōr kõrd põrms immõr ja siz īekiz kierdõ, kierdõ ilzõ. “Ku set ma äb sō rujāks!” vȯļt täm ežmizt sõnād. Nänt ta rõkāndiz kil eņtš jūs, sīepierāst ku tuoizt vȯļt jubā äd tīeda kus. Vālda vȯļ äb kougõn sadāmiz kūožõst paikõl īend. Alfrēd akīz täm vizzõ, vīž tarā jūr ja astīz ūdpǟl sälgõ. “Kas sa mōzõ sadīzt?” kizīzt munt, ku Alfrēd kuodāj jōdiz. “Agā mõitiz äb sō ju ratstāmizt sieldõks oppõ, ” arriz Ans.