Ku Anni ūoņdžõl lekš kouvst vietā sōmõ ja neiz siedā äddõ, īrgiz ta itkõ. Lapst tuļt pūolpaļļõd ulzõ, tuļ ka piški Nikā. Neizt kațkizt katūkst, neizt jemmõ itkõm, ja paņt ka vāldiņ itkimizõks. Itkīzt amād nēļa. Va tūlvanā tȭmbiz kūoḑõn perīzt lōdad katūks kuļst, ku kūliz allõ lapst itkimizt. Täm ețīz äbī eņtš tīest. Astīz katūks pǟld mōzõ, ei paikõl. Amā emīņ lekš tämmõn sidām jūr piškiz Nikā kurbli itkimi. Lekš tuoiz sōna tagān ja mūtiz ēņtšta rištīngõks. Tuļ siz sǟld sūr kōskõ sǟlgas, karri kibār pǟs. - “Kas tūļ um täddõn kajjõ tīend?” kizīz ta Anniz kädst. “Sä, täs um kuoțtäuž rōdõ, pan katūks parāntõm!” Āndiz Annizõn sūr rōpūnga ja lekš lougõ vǟrist ulzõ.