Lai tas kūpinās un žūst.   La’z ta so’vdõg ja kuijõg.

Gani tiek vakarā aplaistīti.   Kǭŗapāinõd sǭbõd ȭ’dõn giltõd.

Ar mēli laiza, aplaiza.   Kīelkõks nūolõb, nōļpõb.

Ceļš apledoja.   Riek ei jeijizõks.

To sievieti aplec.   Siedā nāizta jǭigõb.

Mēs iekārtojām aploku.   Mēg teimõ aploukõ.

Dzen govis aplokā!   Ajā nī’emõd aploukõ!

Govis bija izgājušas no aploka.   Nī’emõd vȯ’ļt lǟ’nõd aploukst ulzõ.

Cilvēks aplūko kaut ko, kas tā ir par lietu.   Rištīng midāgõst pēțõb, mis se u’m pa ažā.

Ar acīm tikai to aplūko, ar rokām griež un aptausta, kas tā ir par lietu   Sīlmadõks set pēțõb siedā, kädūdõks kīerõb un kǭļõb, mis se u’m pa ažā.

Apmācas, kļūst mākoņains, vairs neredz sauli.   Pīlatõb, īeb piļļizõks, ä’b nǟ je’mmitõt päuvõ.

Nu reizēm apmaldījās arī.   No mūnda kõrd josābizt järāndiz ka.

Aptēs drusku dēļa malas!   Kaņț rǭz dēļõn ne aigād!