Ku kulūb, siz svīļpõb Īd jendraļõn vȯļ knaš un nūoŗ jemānd (~jõmand) . Ta ārmastiz pǟgiņ mūḑi izandidi kah; eņtš izānt ta veitõ ārmastiz, agā agā jõvā jemānd vȯļ. Sīe (~se) jemānd jūrõ (!) kui īdõ kabāl ikš vanā saņț-nai un sīe izānd jūs ta ka kui. Izānd īrgiz tämkõks rõkānd, ku tämmõn um slikți, ku jemānd äb ārmast tǟnda. Vanānai tȭjtiz siedā viggõ glōjbõ. Ni ta lekš tuoiz pǟva jemānd jūr kē’kõ. Ta vȯļ šiddõn sigā pūšõl raigādvaiz. Siz ta istīz ra’i pǟl un īrgiz jemāndõks rõkāndõ. Ta pīkstiz raigād ku’bbõ – pūšõl svīļpõb. Jemānd (~jõmānd) kizīz täm kädst, mis täm pa-vigā um. Ta kītiz: “Ārmaz jemānd, ku minā vȯļ nūoŗ (~nūor) , siz minā ārmastiz pǟgiņ mēḑi un ni um nei noku’llõn, ku svīļpõb.” Jemānd akīz mõtlõm, ku: minā ka ārmastõb pǟgiņ izāndidi – minnõn līb neiīž. Nu, un jemānd iz ārmast emmit mitītõ izānt un eņtš izānt ka iz lask jūrõ. Un nei izānd vȯļ sīestõ mu’rstõ glōjbdõd. Izānd āndiz vanā saņț-naizõn vīš-šadā rubīļț un brī kuortõļ un igā lēba. Kl 10
