Bet ni ta tulāb sīezõ mõtsõ, mõštad, nei tulāb sūr barā nēḑi vīlkatõkši vastõ (ne siedā äb tō’t, ku pivādīezõ o’bbõ vel mingi kǟb, siz set näntõn vȯļļi kēmõst) . Un ni pavíssõm Gǟ’dõn pǟlõ – sīe neitstõn um vȯnd Gǟ’dõ ni’m. Ni (u) m, se ikš um vȯnd tegīž šelli – vālda kaggõla’lli. Bet se äb vēļ še pīlõb jedsõ nänt muntõn, se äb vēļ šīe Gǟ’dõn miḑād tīedõ, se tǟnda sō’rgõb. Ni ta tulāb, ni ta tund kuodāj un panāb ma’ggõm. Ni ūoņdžõl päp kutsūb Gǟ’dõ eņtš jūr, kizūb: „Voi ša neist ka eggiļȭdõn midāst, ku sa kuodāj tuļț?“ – Gǟ’dõ kītõn, t (a) äb ūo mittõ midāgõd nǟnd. Päp kītõn: „Vot, kus um kovāl neitst! Un ni sa jelā min jūs, kamärt set sa līd neitst.“ Ni (u) m škinkõn Gǟdõn un ispi’ddõn jõvīst tǟnda, ku Gǟdõ mittõ midēgõst iz kīt. – (Iŗē Päppõn um vȯnd vālda kaggõlalli.) Pitrõg (Pr 47) Maŗi Šaltjār (s 1860)