Nabal uņtāpaist. Nabal jūs um vond uņțāpaiži. Siz atõ viedanõd kieuvd pids randõ un at sidanõd kiela jūrõ: ku mingi lǟ’b, si se kiela kilub un ne uņtāpajist akkõbõd sie rišting vizzõ. Un siz ātõ sānõd ǖd kä’ddõ, vīnõd eņtš šounõ sizzõl. Sǟl ükš um vond ju pagālam sōna loval, bet ta äb uo tiedan sieda. Un ne at pannõd ukst vizzõ un jetanõd täm sounõ. Un ta ni kāļõn pids sōnalouvvõ un liedab, ku sǟl um ikš rišting un pagālam. Un ni ne uņtāpaist at kītõnd, algõ ta sǟld jära läk, laz ta sǟl pīlõg toiz sōna louvvõl. Nei ta tägiz pand siz pagālam eņtš azmõz un laššõn sīn, kus se voļ. Un ni ne uņtāpaist atõ tunnõd, kakš, siskaņõd duņtš kurkõ, nei set kītõn sie toizõn: “Kui vaggiž se kuolõb, kuijen minnn lǟndz ie rǟkiz!” Un se toi um sānd jara urgo leb sie sōna le’b.   (364)