Bet ni se zōldatõz u’m jennõ-veitõ nopi’ddõn ne sõnād mīelsõ. Un ni ta u’m mõtlõn, ku tämā sǭks ka eņtšõn seļliz lupatõst laps, si’z tämā vȯlks rikāz. Bet ta u’m ni mõtlõn, kust tämā sǭb selliž lupātidi. Ta u’m tulīņ apakkõn, ku tämā võib võttõ eņtš vanā serk. Ni ta u’m võttõn sīe vanā serk un vändõn tǟnda (~ täm) ī’dõku’bbõ un kītõn nēḑi sõ’ņdi sīņõ jūrõ. Bet ikš šõna ä’b ūo tund mīelõ un se läpš tä’mmõn u’m istund klibā. Bet ni ikškõrd se zōldatõz vaņţlõb lä’bstõ, ku ni ne naizlapst un tä’m läpš taplõbõd riek pǟl. Ne naizlapst at tǭ’nõd tä’m lapsõn tä’m rikuz järā võttõ. Un ne naizlapst at kītõnd sīe zōldat-lapsõn: “Mī’e tīedõd lǟks vȱlda ki’l ju vegīzõn ä’b ku naiz tīedõd, bet sinā ūod saņţ, ä’d ūo juo ve’ggi!” Bet ni ne naizlapst at nǟnõd, ku se zōldat läpš ä’b või näntõn vastõ notaplõ, sīestõ ne tä’m ka ātõ atlaskõnd. Bet ni ikškõrd se tubā, kus ne naizt at jellõnd, sīņ u’m su’ggõn tu’lka’j un ne naizt at urgõnd ulz sīest tubāst un vȯikõnd: “Mä’d lapst, ne eitõ si’llõ sīezõ tu’bbõ, ne ni lībõd pagalam. Bet ikškõrd ne naizt ienǟnõd, ku iļiz tubā lä’bsõ vȯnd pandõd vanā rattõ u’ļ un ne lapst at īekõnd le’b se (!) u’ļ le’bbõ kǭrandõl. Un ne’i ne at īenõd je’llõ. Mitikš nēḑi ä’b ūo nǟnd – seļļi jeng. Se set u’m nǟnd, kīen ta u’m pie’drõnd. A’ž ta izānd lōda pǟldõst lǟ’b võtām jõ’vvõ kostõ, ne ä’b nǟtõ, ku ta võtāb näntõn je’dstõ sīemnāiga järā, agā agā te’iž rǭ’. Sr. 1. VII. 1922 Alfred Damberg, 13, s. Sr. 9. III 1909
