Sr. 2. VII 1922 Maŗi Andzenov, 66, s. V. Lõkš Sr 61 Mi’n ve’ļ rǭ’mīez Se u’m vȯnd ne’i, ku tämā u’m pand pūolpǟva ȭ’dõn ma’ggõm. Si’z tä’mmõn u’m tund kītõn u’nsõ ikš mīez, ku laz tulgõ rǭ’dõ kōvam, ku ä’b vȯļļi kougõn se rǭ’, täsā īž mä’d pīedrõb (~ rī’) jūs. Ne’i tämā u’m sǭnd virgõ un ta u’m mõtlõn, mis se ni vȯ’ļ, mis ta u’m kītõn, se rištīng. Ni ta u’m īend ma’ggõm tegīž. Un si’z tund tūoizta kõrd tegīž tä’mmõn ne’i kītõm. Si’z tämā, se mīez, u’m kītõn tä’mmõn ne’i ku: “A’ž si’nnõn irm u’m, si’z võtā eņtš izā, aga aga tegīž mingiz tundtõb īņiz!” Un tämā u’m mõtlõn, mis se ni u’m, tūoizta kõrd jõvā tulāb kītõm. Tämā u’m kīerõn tuoiz kilg pǟl un īend ma’ggõm tegīž. Bet ni ta u’m tund kuolmõz kõrd tä’mmõn kītõm sīes eņtš īesõ un kītõn, laz ruoikõg, ku tulīņ līb pǟvava’l ullõ un naizt lǟ’bõd nīemidi lipšām, laz tulgõ tu’bbõ un võtāg tutkāmõz lä’b pǟld āita võţīm un läkkõ aitõ un võtāg uks tagānd lä’bḑõ. Bet tämā ä’b ūo lǟ’nd.
