»Mi’nnõn se vä’ggi pȯdūb, » kītiz Di’drõk vastõ, »set se u’m mi’n ūž luktār, ja vȯlks sūr ka’j, a’ž sīen ra’bbõks mingiz glǭz ulzõ.» »Ä’b ūo vi’ggõ, ma lǟ’b ne’i ī’ž ilmõ luktārtõ, » kītiz piški Ants, võtīz vaigāst kǭsskõ ūoḑõrõks a’m, eņtš lem, punīz kibār, sidīz villiz ka’ggõlǭ’rõn immõr ka’ggõl ja rūoikiz je’dspēḑõn. Kui ä’bjõvā āiga se vȯ’ļ! Īe vȯ’ļ ne’i pi’mdõ, ku piški Ants i’z või e, ntš kätā sīlmad je’ds nǟ’dõ. Tū, l vȯ’ļ ne’i sūr, ku pū’giz tä’m pigā jālga üǟld mǭ’zõ. Bet ta lekš amāl joudõl, ja , pie’rrõ kuolmõ stuņḑõ lǟlamt lē’mizt, päzīz umīțigid doktār mȯizõz ja globātiz tä’m uks tagān. »Kis sǟl u’m?» kizīz doktār, pistõn pǟ ma’gdõb tubā lä’bst ulzõ. »Piški Ants, doktār izānd’»