»Se ä’b ūo mingi sūr, » kītiz Di’drõk, »ja ma kārtab, ku sīest ä’b īe midēgõst jemīņ pǟlõ loḑā pardõ pierāst, bet se ä’b ūo mi’n sī. – Ne’i, sa sǭd mi’n kä’dst loḑā, ma lūotõb sa āndad mi’nnõn mingiz kalā vastõ. Sīḑš u’m vežā, tieutõb tieutõb a’ždi, sa tǟtad sīe a’igšti sǭņõ tǟdõks.» » A’igšti sǭņõ?!» nutīz piški Ants pūolst sǭņõ ädāgõn. Vežā vȯ’ļ vä’ggi sūr ja Ants tīediz, ku pandsõ vežā tǟdõks, ä’b īe jemīņ ka’ļḑi eņtšõn rǭ’ pierāst mīdõb, ta, vāņ, mõtliz i’ļ eņtš õ’bdizt kabātkīela skēḑõd tā’giž sǭmiz. »Ku ma võib andõ si’nnõn eņtš loḑā, » kītiz Di’drõk, »si’z ma ä’b mõtlõ, ku se u’m je’nnõ, ki’zzõ si’n kä’dst vastõ mingiz kalā. Ma kil tīedab, se ä’b ūo õigist va’idõ loḑāmingiz kalā vastõ. Bet jõvā sõbrā ä’b tū’o, d eņtš jõvām pǟlõ ī’d vaņțļõ, tä’mmõn u’m ä’bțõmõst sõbrān, la’z kil eņtšõn sīest su’ggõg ka’j.» »Mi’n ārmaz sõbrā!» nutīz piški Ants, »sa võid sǭdõ amād mi’n kalād, kui je’nnõ set mi’nnõn kuo’nnõ u’m. Ma tǭ’b, la’z sa mi’nstõ jõvīst mõtlõg, eņtš õ’bdizt skēḑõd ma sǭb mingiz mū pǟvan tā’giž.» Ta võtīz amād eņtš kalād ja tǟtiz Di’drõk sūr vežā. »Tēriņtš, piški Ants!» nutīz Di’drõk, ku lekš i’ļ kȭnka kuodāj dēļ i’ļ a’b ja vežā kä’ds.
