»Ants.» kītiz Di’drõk, »ma āndab si’nnõn eņtš loḑā. Se ki’l u’m rǭz murdtõt: ikš pārdaz pūtõb ja ǭd va’dmõl jūsõ āt rǭz kȭrdad irrõnd, bet ikštõz ma tä’m āndab si’nnõn. Ma arrõb, ku si’z u’m mi’n pūolstõ kil sūr pǟgiņ si’nnõn ä’bțõt. Ro’vz kil mõtlõbõd, ku se ä’b ūo kovālstiz ne’i eņtyš vīļa jarā ja’ggõ, bet minā ä’b ūo ne’i nǟlga. Ma arrõb, ku e, ntš sõbrān midēgõst andõ u’m amā jõvā tīe sõbrād va’ilõ. – Ma sai eņtšõn ūd loḑā. Ne’i nǟ, vȯ’l set sa ilmõ mu’rtõ, ma āndab si’nnõn eņtš loḑā.» »Või mīnda tōvaz, se u’m si’n pūolstõ vä’ggi jõvīst, » kītiz piški Ants, ja sīlmad tä’m immõrgoutlimis palgsõ pāistizt vȯndzistiz. »Ma võib siedā lo’ḑḑõ kievāmstiz parāntõ, mi’nnõn u’m ikš dēļ.» »Dēļ!» nutīz Di’drõk, »kū’oḑõnsiedā mi’nnõn u’m vajāg mi’n sūrlǭja deņā kǭnd pierāst. Sīen u’m sūr ouk ja ažād sǭbõd kažīzõks. kui vȯndzistiz, ku sa siedā mǟdlizt! Võib nǟ’dõ, ku ikš jõvā tīe lūob mūḑi jõvāmidi. Ma āndab si’nnõn eņtš loḑā ja sa ānda tegīž mi’nnõn eņtš dēļ. Tuo’d pierāst loḑā u’m dēļstõ tõuŗim, bet sūrd sõbrād ä’b vaņțļõt sīe pǟlõ. Pǭlaks, ānda ildīņ sīe dēļ la’z ma võigõ ve’l tämpõ ī’ž lǭja deņā kǭnd jarā parāntõ.» »Tieutõb ažā, » kītiz piški Ants, jūokšiz ulānalā ja tȭmbiz dēļ mǭ’zõ. » »Se ä’b ūo mingi sūr, » kītiz Di’drõk, »ja ma kārtab, ku sīest ä’b īe midēgõst jemīņ pǟlõ loḑā pardõ pierāst, bet se ä’b ūo mi’n sī. – Ne’i, sa sǭd mi’n kä’dst loḑā, ma lūotõb sa āndad mi’nnõn mingiz kalā vastõ. Sīḑš u’m vežā, tieutõb tieutõb a’ždi, sa tǟtad sīe a’igšti sǭņõ tǟdõks.»