Kõrd sigā tingõs nurmõ lekš sūr tam alā. ta līediz sǟ’l pǟgiņ tõ’rmidi ja sei nēḑi ne’i je’nnõ, ku jemīņ iz sȭita. Siz ta pa’ņ ma’ggõm. Ku ta vȯļ jõvāgid kōgiņ ma’ggõn, ta nūziz ilzõ ja īrgiz tam immar mǭdõ tingõ. „Mis sa täsā tī’ed?“ nutīz kārnaz, kis kikīz tam oksā pǟl. „Až sa tīngad tammõn jūrd paļļõks, siz ta kūjõb jarā. „ „La’z ta kuijõg, ku ta tǭ’b, “ kītiz vastõ sigā, „mi’n sīestõ äb ūo mingizt mu’rtõ. Mi’nnõn set u’m vajāg tõ’rmidi, äb sugīd tammõ.“ „Mis sa rõkāndõd, sa jämp!“ siedaig sǭņõ kāndatõn ra’ḑļiz tam vastõ. „Ku sa sȭitakst eņtš nik ilzpēḑõn nustõ, siz sa kil nǟkst, ku tõrmõd āt mi’n kazātõt.“
