“Tulgid set julgistiz, lōda um jubā amū kattõd, ” kītiz Jōņ. Agā Agā paņt ēņtšta vȯdlõm, kuņtš tuļt. Minnõn tōžt jubā sīlmad vizzõ lǟdõ, ku ma äkīstiz kougõn neiz nemē midāgid mustõ kūvals likkõm. Ma drīnkiz Jōņõn kilgõ. “Kus?” kizīz Jōņ. Ja kilāb siz ta neiz īž ka, sīepierāst, ku emīņ iz kiz. Aga Aga kõps tuļ, lougõ īekõs, īdtõluggõ emīņ ja emīņ ležgõl. Vaildõ ta nūziz, istliz ja kūldiz. Ma äb tīeda, kas ta tūndiz ōbiļ kardõ, sīest, kui ta tīediz tūlda kūoḑõn mäd läb alā. Kikīz lītiz āiga ōbiļ kilgõ mōzõ. Tȭmbiz siz kūorad sǟlga jūr, laz vȯlkõ nemē mustā mätāl. Siz akīz sīemõ. Danktiz vaildõ pǟdõ, nemē tōks mäddõn tiennõ. Rōz āiga pierāst tuļ vel tuoi. Ja siz tuļ kuolmõz. Mēg kutsīzmõ ka izzõ vaņtlõm. Izā võtīz käpst vijūol ja īrgiz läb jūs kiltõ. Kārtizmõ, ku ni ne panbõb jarā jūokšõm. Agā Agā izt jūokšõt. Rōz aigõ kūldizt, siz seit tegīž ūdpǟl. “Nǟ, se mīeldõb näntõn!” kītiz izā ja kiltiz vel set kabālt. Ka jemā tuļ sīņõ. Nei mēg istīzmõ kīel īdtuoistõn sōņõ amā aim läb jūs ja vaņtlizmõ kõpsīdi. Siz izā paņ maggõm lǟm.