Sūrd sōpkõd. Indrõkõn vȯļ sūŗ jõvāmēļ izā sōpkõdõks pids tõvvõ lūnda kǟdõ. Agā Agā jaļgi ilzõ nustõ ta iz tūoḑ, vȯļ libštõmõst nemē lõižõdõks: mõitiz sōpkõd vȯlkst jālgast ulzõ lǟnd. Ja jūokšõ ka iz sō, siz sadīz ildīņ käpād pǟl. Ikškõrd, ku Indrõk tegīž nei libštiz izā sōpkõdõks pids lum vōdõzt riekaigās, lekš sǟld pidīz vȭrõz kilāmīez. Nagrõs vaņtlõs Indrõk pǟl ta kītiz: “Sōpkõd, kus tēg sīe pȯis vītõ?” Indrõk iz sō arū, mis seļļizt sõnād tǟntõbõd. Lekš tubbõ ja kizīz jemā kädst. Jemā sēļțiz: “Ku pȯis um väggõ piški ja sōpkõd āt väggõ sūrd, siz nägțõb nei, nemē sōpkõd kǟkst pȯisõks, agā agā mittõ pȯis sōpkõdõks. Sīepierāst se kilāmīez nei kītiz.”