“Agā kui ma mūpõ skūolõ sōb?” kizīz Maŗt leb kīņḑõld. “Kilāb siz kuigid äb sō, ” vastātiz jemā. Pierāst siedā tei vel jemā siedā tuodā, siz viedīz iļīzam sälgõ ja paņ Maŗtõn īņi tulm. Ne lekšt kengšepā jūr ja nīžizt iļ Maŗt ädā. Kengšepā vaņtliz kațkizt kängõ ja arriz, ku parāntõ võiks kil, aga aga ne kōgiņ äb lǟkst. Ūd kullõkst nei kui nei jarā. Jemā vȯļ, Maŗt rīemõks, seļļižis ēņtšis mõtkīs ja akīzt sǟdõm Maŗtõn ūd kǟngad jalgõ. Kengšepān vȯļ nēḑi amāsugliži, tīerad loutštǟdõd. Īd vȯļt jennõks sūrd, tuoizt piškizt, kuņtš perīzõks sīegid līedizt parāzõd. Jemā maksīs rōdõ ja kǟngad vȯļt Maŗt eņtšõm. Vanād eit parāntõmõt. Kil vȯļt ne ūd kǟngad knaššõd! Maŗt iz sō sīlmad nēšti jarā. Kuodāj kǟds ailiz ta setkõrd pigātagā vastõtuļļijidõn rindõ, sīepierāst, ku täm sīlmad vaņtlizt set ūži kengi. Kuod ležgõl ta lõugliz ja kǟnga nanā sai rōz põrmizõks. Kierdõ võtīz ta ulzõ kabātōrõn ja pūstiz põrm jarā. “Kis siz kabātōrõnõks kengi pūstõb, ” rīḑļiz jemā nagrõs. Kuodāj tund, iz tō Maŗt ūd kǟngad mōzõ vieddõ. Ta kei īdst tubāst tuoizõ ja vaņtliz set nänt pǟlõ. Set siz, ku tuļ ȭdõg pǟlõ ja īrgizt maggõm lǟdõ, pūstiz ta jālgad mōzõ.