Ūd kǟngad. Maŗt tuļ uldõ ja itkīz. “Mis sa itkūd?” kizīz jemā. Maŗt iz vastāt mittõ midāgid, set īrgiz vel emīņ itkõ. “Jētā jelgid itkimiz ja kīt, mis sinnõn viggõ!” kōļiz jemā tǟnda ārmikšõ. Ni nägțiz Maŗt eņtš jõvā jālga kängõ. Sīen vȯļ zōl pūolõ sōņõ vāldiņ poukõn. “O, sa joutõm mīez!” lūotantiz jemā silāstõs armzistiz Maŗt pǟdõ. “Äb, sīepierāst äb maksā itkõ, ku mūdõ mingizt viggõ äb ūo.” “Agā kui ma mūpõ skūolõ sōb?” kizīz Maŗt leb kīņḑõld. “Kilāb siz kuigid äb sō, ” vastātiz jemā. Pierāst siedā tei vel jemā siedā tuodā, siz viedīz iļīzam sälgõ ja paņ Maŗtõn īņi tulm. Ne lekšt kengšepā jūr ja nīžizt iļ Maŗt ädā. Kengšepā vaņtliz kațkizt kängõ ja arriz, ku parāntõ võiks kil, aga aga ne kōgiņ äb lǟkst. Ūd kullõkst nei kui nei jarā.