Piedāg vaim. Kȭnka sōna pīliz kuordiz mäg nugār pǟl, lagdõ immõrgouț sidāmõl. Sīes sōnas jelīzt kakš vannõ rištīngt, Brants ja Babā. Kubs ne sait nuttõd Kȭnka rovkõks, agā agā Brantš ikšiggiņ – Kȭnka Brantsõks ja Babā – Kȭnka Babāks. Agā Agā sōna tutkāmõs kazīz sūŗ piedāg. Se piedāg vȯļ nei jamdi, ku kakš mīezt izt sōt tǟnda immõr akkõm. Ta vȯļ ka väggõ vanā, agā agā amā sīeks vȯļt täm oksād vel viššõd ja aļļõd. “Sīe piedāg um minnõn tämpõ mōzõ võtāmõst” mõtlīz Brants ja kõvīstiz kīrazt. Lǟlam se vȯļ kil tämmõn, agā agā iz või mittõ midāgid tīedõ. Babā vȯļ jubā nädīļiņ rujā ja sōna vȯļ väggõ kīlma, sīepierāst, ku iz ūo mittõ midāgidm mis ajjõ pānda. Brants astīz ulzõ. Vȯļ vel ämār. Āiga vȯļ vagā ja kīlma. Piedāg pǟl vȯļ amālebbõl vālda ǟrma. Brants astīz täm jūr salliz irmkõks. “Ma raḑļõb ikšiggiņ, kuijen sȭitab, ” mõtlīz ta, “siz ma lǟb kilāst abbõ sōm ja mēg irgõm zōjgõ.” Vel rōz vībiz Brants, agā agā siz ta nustīz kirrõ ilzõ. Agā Agā jedmõl ku se jōdiz pū lejjõ sizzõl lǟdõ, vȯļ kūltõb jamdiz pū tõvst madāli ēļ: “Brants, mis sa tōd tīedõ?”
