“Tulkaj!” ōŗiz Klouz ja lapst jūokšizt mȯlmõd läb jūr vaņtlõm. Sīes eņtšõs sīlmapilks vīerizt sǟld, kīeladõn killõs, kierdõ piddõz set punnizt spritsautod. Tulkistāntijid, lāistajizt kīvõrd pǟsõ, istīzt auto sizāl. “Kil um knaš!” kītiz Klouz: “Nēḑi tulkajḑi võiks ka saggõmõl vȱlda!” Izā viedīz mantõl sälgõ ja lekš ulzõ vaņtlõm. Tāgiž tund ta nīžiz, kui kūrblistiz se um vȯnd. Tuļ um suggõn primus eksplōzijõst. Jemā, sōnd lǟlamd tulšōvõd, um rujjõkuoddõ vīdõd. Lapst āt räukõnd. Ikš vanā naiztpūoļi um pigātagā tullõ īend. Tulkistāntijid āt sōnd täm vel perīzõs minūtõs eņtš reḑḑõl abkõks leb läb ulzõ kandõ. Klouvõn tuļ mīelõ, mis ta rōz āiga jeds iļ tulkaj vȯļ kītõn. Ta vaņtliz Lēna pǟl ja sai nägst punīzõks.